บทที่ 182

ใบหน้าของอาร์มันโดบิดเบี้ยวไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายขณะที่เขาหัวเราะอย่างขมขื่น “มานูเอล คุณบราวน์กับคุณเทย์เลอร์มาจากกรมตำรวจเมือง แกต้องเรียนรู้จากพวกเขาแล้วก็ตื่นตัวอยู่เสมอ เข้าใจไหม”

มานูเอลพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น “เข้าใจแล้วครับ! ทีนี้พี่ก็ไปหาอะไรกินได้แล้ว เดี๋ยวที่บ้านก็เป็นห่วงแย่ถ้าพี่ยั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ